Ontdek alle werken
Wanneer is iets een werk voor de heartgallery? Dat is heel eenvoudig: als een kunstenaar zich verbonden voelt met Aidsfonds en bereid is werk ter beschikking te stellen. Natuurlijk kijken we vervolgens of het werk een aanvulling is op het assortiment, maar de betrokkenheid van de kunstenaar is de basis. Kunst voor liefde. Veel kijkplezier!
Spiraling
Marjolein Loppies Deze foto is genomen in een verlaten ziekenhuis in het Noorden van Italië in de buurt van de Adriatische Zee. Dit ziekenhuis sloot zijn deuren door de komst van een groter en moderner complex. Ondanks de vele jaren dat het ziekenhuis verlaten was, verbaasde ik me over de hoeveelheid zaken die achtergebleven waren. denk bijvoorbeeld aan de complete administratie met de namen en foto’s van patiënten. Niets digitaal, alles keurig in mappen gebundeld. Prachtige mozaïek vloeren en hoge plafonds, gebouwen zoals deze worden tegenwoordig helaas niet meer gebouwd...
In Attesa
Marjolein Loppies Deze foto is geschoten in een verlaten psychiatrische instelling in het Noorden van Italië. Overal in Italië kom je dit soort gebouwen nog tegen, al dan niet in een goede staat. Na het aannemen van de Basaglia-wet in 1978, sloten de meeste van deze instellingen hun deuren binnen enkele jaren. Toen ik het gebouw bezocht, rond het zeker al 35 jaar leeg. Veel viel er niet meer te zien, goudzoekers en dieven hadden de meeste spullen van waarde al gevonden en meegnomen. Wat overbleef waren wat bedden, rolstoelen en de gangen waren opgelucht door deloyale jeugd middels graffiti. Toch voelde je de energie van het gebouw nog, met name door de bouwstijl en de achtergebleven administratie.
Marjolein Loppies
Geboren in 1970 in Nijmegen en later verhuisd naar het Westen van Nederland. Jaren geleden gestart met de opleiding fotografie aan de Koninklijke Academie voor Beelden Kunsten in Den Haag, destijds nog analoog. “Jarenlang was ik niet echt actief met fotografie in professionele zin maar het bleef als een rode draad door mijn leven lopen. Een jaar of 10 geleden heb ik de basisopleiding aan de Fotovakschool gedaan om toch de overstap naar digitaal te kunnen maken en daarna ben ik niet meer gestopt met fotograferen. Daarna is het snel gegaan en inmiddels wordt mijn werk aangeboden door diverse galeries in Nederland. Met behulp van digitale technieken transformeert ik mijn foto’s in kunstwerken waarin ik het vertrek van de mensheid in alle glory probeer te vangen.
Urban exploring is het bezoeken (en in mijn geval fotograferen) van verlaten gebouwen en objecten die doorgaans voor het ‘gewone’ publiek niet toegankelijk zijn. Vaak ook logisch omdat gebouwen op instorten staan of vanwege de vervuiling door asbest of giftige afvalstoffen. Toch weerhoudt me dat niet van het op onderzoek uitgaan. Vaak zie je dat dit soort plekken weer worden overgenomen door de natuur en het samenspel en met name de samensmelting van industrieel erfgoed met de natuur vind ik prachtig om vast te leggen. Van gesloten ziekenhuizen, tot oude gevangenissen en verlaten energiecentrales, ik kom vaak op de meest bijzondere locaties. Veelal plekken en terreinen die niet toegankelijk zijn voor publiek. Belangrijk is dat ik daarbij niet naar de treurnis van het achtergebleven gebouw of omgeving zoek maar juist naar de restanten en met name kleuren van het leven dat ooit op de locatie aanwezig was. Om vertekening te voorkomen fotografeert ze meestal vanaf ooghoogte. Dit geeft de toeschouwer het bijzondere gevoel alsof deze zelf door het pand dwaalt…”
Marjolein heeft altijd een voorliefde gehad voor het onderzoeken van verlaten gebouwen. Het is een soort schatgraven voor volwassenen. Wie woonde er, wat voor leven leefden zij en waarom bekommert niemand zich meer om deze zaken? Dat zijn vragen die ze interessant vind. Door middel van haar foto’s probeert ze dat te vangen en over te dragen op de kijker.